Een brief aan mijn buurtinfowinkel over de zoveelste poging om van Nederland een repressief en aangeharkt Duckstad te maken.
Beste mensen van de buurtinfowinkel en mevrouw Vivian
Ik wil graag een klacht over de leefbaarheid in Lakerlopen indienen.
Ik woon graag in een veilige en gezellige buurt waar mensen elkaar kennen en respecteren, voor elkaar open staan, en waar solidariteit normaal is.
Helaas wordt dit sterk ondergraven door uw meldpunt.
U heeft gemeend een klikboek te moeten openen. Trots schrijft u in het buurtblaadje dat iedereen wordt uitgenodigd om te komen klikken over een ander, in de infowinkel of (al dan niet anoniem?) via de mail. Het gaat daarbij om zeer schokkende zaken zoals “loslopende honden, hondenpoep, parkeeroverlast en te vroeg buitengezette containers”.
U hoopt dat wij buurtbewoners elkaar aangeven bij dergelijke terroristische daden.
Geruststellend is dat toezichthouder mevrouw Vivian, wiens achternaam u niet noemt, zich volgens het buurtbladartikel moederlijk opstelt. Bijvoorbeeld in het geval van een hond die niet is aangelijnd, legt mevrouw Vivian eerst uit dat die hond aangereden kan worden. Mensen begrijpen die uitleg vaak, vertelt u.
Wat een slimme buurtbewoners hebben we toch.
Het gebeurt zelfs wel eens dat iemand die zijn kliko een uur te vroeg buiten zet omdat hij naar zijn werk moet, niet direct een boete krijgt. Hoera.
De vraag is echter wat het gevolg is van uw klikboek.
Zal het zorgen dat mensen elkaar sneller aanspreken als iemand voor overlast zorgt? Zullen we ons meer collectief verantwoordelijk voelen voor onze buurt?
Nee, want daar zijn nu immers de professionals voor.
Zullen we door dit initiatief beter leren om wat van elkaar te kunnen hebben, met meer respect voor ieders levensstijl en eigenheid? Of leert dit initiatief ons om van elke drol een olifant te maken, en alle wederzijdse tolerantie te laten varen?
Zullen we elkaar meer gaan vertrouwen als we elkaar er via een klikboek aan hangen? Zal de leefbaarheid groeien, kunnen we onszelf zijn, zullen we liever positieve dingen met elkaar willen delen, voor elkaar zorgen als we ziek zijn, oppassen op elkaars kinderen, de buurt verfraaien, samenwerken met de buurman, nu we steeds angstig over onze schouder moeten kijken of diezelfde buurman ons niet bij elke scheet verklikt?
Wat u kweekt is wederzijds wantrouwen. Niet omdat we bang moeten zijn voor terroristische aanslagen, maar omdat u ons vertelt dat een hondendrol al genoeg aanleiding is om een klikboek te beginnen wat wekelijks doorgenomen wordt en waar ACTIE op volgt.
Ik kan uw initiatief alleen begrijpen vanuit het veiligheidsdenken waarmee onze tijdsgeest is doordrenkt.
Een veiligheidsdenken wat Nederland ervaart als een dystopie, een samenleving die in theorie perfect is, maar die continu wordt aangevallen door elementen van buiten. Elementen zoals werklozen, asielzoekers, criminelen en mensen die hun kliko te vroeg buiten zetten. Die mensen moeten geïntegreerd worden!
Met een woord als integratie zeg je eigenlijk dat die mensen buiten de samenleving staan. Nonsense, want ze zijn allemaal gewoon hier, en de samenleving wordt mede door hen gevormd.
Het veiligheidsdenken zegt ook dat elk risico er één te veel is. Bij elk incident volgen er direct Kamervragen, onderzoeken, inperking van vrijheden en privacy, schadevergoedingen, noodwetten en klikboeken.
Het veiligheidsdenken weigert te accepteren dat leven nu eenmaal risico’s met zich meebrengt, en dat de enige manier om te zorgen dat we nooit meer kans op overlast of risico’s lopen, een enorme bajes is, waarbij we allemaal levenslang in een dikmetalen doodskist geschoven worden, gevoed door robots en slangetjes.
Intussen is het de vraag wat nu precies dat perfecte Nederland is wat het veiligheidsdenken tracht te beschermen en waaraan iedereen zich moet aanpassen. Zeker is dat het niet bestaat, en dat niemand het concreet kan beschrijven.
Lange tijd dacht ik dat dit veiligheidsgeloof geen bijbel had. Tot ik de Donald Duck opensloeg, en inderdaad, daar was het, in volle glorie: Een aangeharkt Duckstad, dat is wat we nastreven.
Ik ken u niet, en weet niet wat u nastreeft. Ik kan niet beoordelen of de Donald Duck al dan niet uw bijbel is, of u zich kunt vinden in het veiligheidsdenken en of u inderdaad denkt dat meer controle tot een betere en leukere samenleving leidt.
Wel kan ik lezen wat u doet en zegt. U zegt dat u meer leefbaarheid in onze buurt wil, en neemt het initiatief tot een klikboek om dat te bereiken.
Ik wil u vragen of u nog eens wilt nadenken over de logica daarvan.
En of we de leefbaarheid niet veel meer kunnen verbeteren door met de buurt meer groen te planten, buurtfeesten te houden, de kinderen op straat te laten spelen, kampvuurtjes te stoken, in bomen te klimmen, spontaan straatkunst te maken, spullen te delen, en op een groot vreugdevuur het klikboek te verbranden.
Chapeau!